Mijn Transitieverhaal
De natuur heeft een fout gemaakt, die heb ik gecorrigeerd.
Op deze pagina wil ik je uitleggen hoe mijn transitie van man tot vrouw tot nu toe verloopt en tot nu toe is verlopen. Helaas ben ik alleen nog niet volledig klaar met mijn transitie. Op deze pagina sta ik stil bij mijn jeugd vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik voor mijn gevoel eigenlijk een meisje was in plaats van een jongen. Daarna sta ik stil bij de periode van mijn jeugd tot mijn coming-out. Verder sta ik stil bij hoe mijn coming-out is verlopen en hoe mijn transitie daarna tot nu toe is verlopen. Het is ook de bedoeling dat ik op deze pagina bepaalde achtergrond informatie geef over waar je als transgender tegen aan kan lopen tijdens een transitie.
Wat is een transgender en wat betekent in transitie gaan
Helaas zijn er nog steeds mensen die niet weten wat een transgender is. Door de media aandacht in de afgelopen jaren is gelukkig hier redelijk veel verbetering in gekomen. Dit heeft ons als transgenders heel erg goed geholpen voor onze acceptatie in de maatschappij. Het is alleen jammer dat de media de term “In transitie gaan” op een paar uitzonderingen na erg onbelicht heeft gelaten in hun programma’s
Voor wie de term “In transitie gaan” nog niet kennen leg ik deze hieronder in het kort uit, maar misschien moet ik eerst toch nog eens in het kort uitleggen wat een transgender is voor wie dit nog niet weten. Het voorbeeld hieronder legt in het kort uit wat een transgender is en wat het betekent om in transitie te gaan.
Nick is geboren als een jongen. Op gegeven moment merkt hij dat hij zichzelf eigenlijk meer een meisje voelt dan dat hij zichzelf een jongen voelt. Als iemand deze gevoelend heeft dan wordt hij of zij een transgender genoemd. Zoals ik al hierboven schreef is dit natuurlijk maar in het kort uitgelegd. Lichamelijk is Nick als een jongen geboren, maar hij zou eigenlijk een lichaam willen hebben dat meer lijkt op die van een meisje. Wanneer Nick zou besluiten om zijn lichaam te laten veranderen zodat hij meer op een meisje lijkt heet dit traject in transitie gaan.
In transitie gaan is iets wat je niet even doet. Al zouden heel veel transgender dit wel graag willen. Bij een transitie komt heel veel kijken zoals een gesprek met de huisarts en met een of meerdere psychologen. Er moet ook uitgezocht worden van wat wel en wat niet vergoedt wordt door de zorgverzekeraar. Dan moet je nog bekenden of je wel of geen hormoon vervangende therapie wilt, welke operaties je wel of niet wilt laten uitvoeren en zo zijn er nog wel een paar dingen op te noemen waar je mee te maken krijgt tijdens een medische transitie. Daarnaast krijg je ook nog te maken met je familie, vrienden, kennissen en hoe zij reageren op dat je een transgender bent en in transitie gaat.
Mijn ontdekking dat ik transgender ben
Ik besefte mij al op vrij jonge leeftijd dat ik anders was dan de meeste kinderen van mijn leeftijd. Alle jongetjes die ik kende speelde eigenlijk allemaal met autootjes, Lego, Playmobil of ander speelgoed dat gemaakt was voor jongens en meisjes speelden vooral met poppen of ander speelgoed dat gemaakt was voor meisjes.
Wat ik merkte was dat ik liever met poppen wilde spelen of met ander speelgoed dat voor meisjes was gemaakt en eigenlijk niet echt met speelgoed dat voor jongens is gemaakt. Helaas had ik alleen niet echt de mogelijkheid om te spelen met speelgoed dat gemaakt is voor meisjes. Hierdoor was ik eigenlijk gedwongen om te spelen met speelgoed dat gemaakt was voor jongens.
Ik merkte ook dat mijn voorkeur voor kleding anders was dan de jongetjes in mijn omgeving. Ik wilde liever een jurkje dragen dan een broek met een T-shirt en of een trui. Tenzij dat ik de kleding van mijn moeder aan zou hebben getrokken had ik helaas niet echt een mogelijkheid om meisjesachtige kleding te dragen.
Ondanks dat ik nog jong was wist ik eigenlijk al dat het niet de bedoeling was dat ik met meisjes speelgoed zou spelen of dat ik meisjes kleding zou dragen. Om eerlijk te zijn had ik ook niet echt heel veel keus, want ik kreeg alleen maar jongensspeelgoed om mee te spelen en jongenskleding dat ik moest dragen. Dit kwam ook doordat ik van mijn moeder haar enigst kind was en bij mijn vader had ik nog twee jongere broertjes. Mijn oma waar ik regelmatig logeerde had eigenlijk ook alleen maar jongensspeelgoed. Wel las ik daar vaak in bed de oude Tina’s die in een kast boven op zolder lagen.
In de jaren 80, waar we het hier over hebben, wisten nog heel weinig mensen iets over het bestaan van transgenders en nog minder over het in transitie gaan door transgenders. Het gevolg hiervan was dat er eigenlijk ook nog niet heel erg veel over transgenders werd gesproken. Wat natuurlijk erg jammer was, want ik had anders misschien wel op een veel jongere leeftijd geweten wat er met mij aan de hand was, wat deze gevoelens betekende en dan was het misschien ook wel een stuk makkelijker geweest als ik er toen ook over had kunnen praten.
Gelukkig is er nu meer bekend over het bestaan van transgenders en in het algemeen wordt er nu iets gemakkelijker over gesproken, maar ik merk ook dat er nog steeds een grote taboe heerst over transgenders. Daarnaast wordt er ook nog vaak lacherig gedaan als het over transgenders gaat. Gelukkig is er nu wel hoop, want op veel scholen wordt er nu stilgestaan tijdens lessen over verschillende seksuele voorkeuren en of over transgenders en wat zij zijn.
Periode van mijn jeugd tot mijn coming-out
Mogelijk vraag je jezelf nu af waarom ik op latere leeftijd niets heb gezegd over mijn gevoelens dat ik mij meer een meisje voelde dan een jongen. Dit heeft eigenlijk met drie redenen te maken. De eerste reden is denk ik dat ik pas op redelijk late leeftijd van het bestaan van transgenders afwist. De tweede reden was eigenlijk de druk van de maatschappij dat op mij werd gelegd over dat ik een jongen was en dat ik me ook maar zo moest gedragen. De derde reden was het verloop van mijn leven die niet echt heel erg makkelijk was geweest zoals je misschien wel hebt gelezen op mijn pagina Wie is Black RavenWolf.
Vanaf eind 2010 woon ik op de plek waar ik nu woon. Na de zoveelste depressie in 2015 besloot ik dat het tijd werd dat ik eens aan mijzelf zou gaan werken. Ik nam hier toen, voor de eerste keer, ook echt de tijd hiervoor. Het was ook wel echt nodig dat ik aan mijzelf ging werken na alles wat ik tot nu toe had meegemaakt in mijn leven. Doordat ik nu aan mijzelf ging werken kwam er eindelijk ook wat rust in mijn leven en begon ik alles wat ik had meegemaakt een plekje te kunnen geven.
Nadat ik een tijdje aan m’n eigen had gewerkt kwamen ook weer de gevoelens naar boven van dat ik mij eigenlijk meer een vrouw voelde dan dat ik mij een man voelde. Deze gevoelens had ik daarvoor onderdrukt, omdat ik tot die tijd meer bezig was met overleven dan met andere dingen. Dit betekent niet dat deze gevoelens in al die jaren niet van tijd tot tijd hun kop opstaken, maar ik drukte ze dan vaak ook heel snel weer weg of er gebeurde wel weer iets waar ik mijn volledige aandacht bij nodig had.
Mijn coming-out
Mijn coming-out naar mijn moeder toe kon denk ik niet op een van de slechtste momenten komen in mijn leven. Een paar maanden voor mijn coming-out had ik van mijn moeder gehoord dat zij ernstig ziek was en een paar weken voordat ik mijn coming-out deed vertelde mijn moeder dat ze haar behandeling ging staken.
De reactie van mijn moeder op mijn coming-out kon denk ik ook niet verschrikkelijker zijn dan de reactie dat ze gaf. Haar reactie was dat zij niets kon met dat ik haar vertelde dat ik een transgender was. Volgens haar was het weer één van de zoveelste fasen waar ik doorheen ging in mijn leven.
Als ik zelf terug kijk naar mijn eigen leven dan kan ik haar uitspraak van verschillende fasen in mijn leven wel begrijpen. Tot die tijd had ik verschillende religies bestudeerd en verschillende varianten bestudeerd. Daarnaast fladderde ik van de ene liefde naar de andere liefde. Dan kwam ik met een man thuis om vervolgens weer met een vrouw thuis te komen. Dit moet denk ik voor mijn moeder ook wel heel erg verwarrend zijn geweest en niet alleen voor mijn moeder denk ik, maar ook voor mijn omgeving.
De laatste maanden van het ziekbed van mijn moeder moet denk ik wel een van de zwaarste maanden van mijn leven zijn geweest. Niet alleen omdat ik wist dat ik mijn moeder zou gaan verliezen, waar het na zoveel jaar ruzie en meningsverschil mee te hebben gehad eindelijk weer mee goed ging, maar ook mijn sociale transitie kwam hierdoor gedeeltelijk tot stilstand. Sociale transitie is wanneer je jezelf naar buiten presenteert in het wensgeslacht. Dit was in mijn geval dus als vrouw.
De laatste maanden van het leven van mijn moeder woonde ze in een hospice. Vanaf het moment dat zij naar het hospice vertrok ging ik in haar huis wonen, zodat ik dichter bij haar kon zijn en haar in haar laatste periode van haar leven bij kon staan.
Binnenshuis bij mijn moeder leefde ik in mijn wensgeslacht. Als ik een dagje op en neer ging naar mijn eigen huis dan was ik ook altijd gekleed in mijn wensgeslacht. Alleen wanneer ik naar mijn moeder ging of ik wist dat ik familieleden, vrienden of kennissen van mijn moeder zou tegenkomen kleedde ik mijzelf als de zoon van mijn moeder. Dit deed ik voor mijn moeder, want ik wilde haar niet belasten met het gegeven dat zij bijvoorbeeld vragen zou krijgen van familieleden, vrienden of kennissen over dat ik transgender ben, want ze had het al moeilijk genoeg in die periode. Dit toneelstukje, zoals ik het zelf noem, heb ik eigenlijk tot na de oplevering van het huis van mijn moeder opgevoerd.
Na de dood van mijn moeder heb ik mijn familie ingelicht over dat ik een transgender ben. Als eerst mijn oma en daarna de rest van de familie. Gelukkig ben ik niet de eerste transgender in de familie, want ik heb ook een nicht die transgender is. Hierdoor wist ik eigenlijk al een beetje van hoe mijn familie zouden reageren op dat ik transgender ben. Al is en blijft het toch altijd spannend als je het verteld. Op de aangetrouwde familieleden na werd het redelijk goed ontvangen in de familie dat ik net als mijn nichtje een transgender ben.
Mijn transitie
Zoals ik al eerder hierboven beschreef is in transitie gaan niet iets wat je even doet. Er komt heel wat bij kijken. Huisarts voor een verwijsbrief. Een psycholoog die de diagnose moet stellen voor genderdysforie. Genderdysforie is de officiële psychische benaming voor transgenders. De zorgverzekeraar, want veel wordt vergoed vanuit de basisverzekering, maar helaas niet alles zoals de borstvergroting. De endocrinoloog voor het voorschrijven van hormonen. De chirurg of chirurgen voor eventuele operaties en dit is nog maar een een kleine lijst van mensen waar je zoal mee te maken kan gaan krijgen als je in medische transitie gaat.
Mijn medische transitie begon eigenlijk een paar maanden voordat ik mijn coming-out deed aan mijn moeder. Op dat moment was ik al een tijdje bezig met mijn sociale transitie. De eerste stap om de medische transitie te beginnen was om naar de huisarts te gaan voor een verwijzing naar een genderpoli. Huisartsen kunnen hier soms erg moeilijk over doen om een verwijsbrief af te geven, maar gelukkig had ik een huisarts die niet moeilijk deed en zelfs met mij mee dacht.
Zij wist dat er bij de genderpoli van het VUmc een lange wachtlijst was. Op dat moment lag de wachttijd voor de intakegesprek op ongeveer 52 weken. Daarna was er nog een wachtlijst voordat je daadwerkelijk in behandeling kon gaan. Helaas weet ik niet meer hoelang deze wachtlijst duurde voordat de behandeling daadwerkelijk kon gaan beginnen.
De huisarts stelde voor om een verwijzing naar de genderpoli te maken voor het UZ in Genk (België). Zij wist dat de wachtlijsten daar minder lang waren. Ze gaf wel de waarschuwing mee dat ik eerst bij de zorgverzekering moest uitzoeken of een behandeling bij het UZ Genk zou worden vergoedt. Na navraag te hebben gedaan bij mijn zorgverzekeraar hoorde ik dat de behandeling bij het UZ Genk geen gecontracteerde zorg was en dat ik hierdoor een gedeelte zelf zou moeten betalen. Toen ik met het antwoord van de zorgverzekeraar bij de huisarts kwam scheef ze alsnog een verwijzing uit voor het VUmc in Amsterdam.
Op de wachtlijst staan voor een intakegesprek of voor een behandeling is misschien wel een van de moeilijkste momenten tijdens de medische transitie voor een transgender. Als je de eerste stap hebt gezet om te beginnen met een medische transitie wil je natuurlijk niet eerst jaren lang op een wachtlijst moeten staan voordat je pas in behandeling kan gaan.
Helaas had ik een hele goede afleiding tijdens de tijd dat ik bij het VUmc op de wachtlijst stond, namelijk mijn moeder die ziek was. Doordat ik vrij intensief met mijn moeder bezig was in die tijd dat zij ziek was vloog de wachttijd eigenlijk heel snel voorbij. Een paar maanden na de dood van mijn moeder kon ik bij het VUmc terecht voor mijn intakegesprek, waarna ik op de wachtlijst werd geplaatst voor behandeling.
Genderpoli Stepwork
Niet lang na de dood van mijn moeder leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij is ook een transgender en is in transitie om van vrouw een man te worden. Hij was op dat moment al onder behandeling bij de genderpoli van Stepwork. Stepwork was nog maar een paar maanden daarvoor opgericht. Het voordeel hiervan was dat zij nog niet zulke lange wachtlijsten hadden zoals bij het Vumc en of andere genderpolies in Nederland en nadat je de intakegesprek had gehad kon je eigenlijk meteen beginnen met de behandeling.
Doordat het na de intakegesprek bij het VUmc onduidelijk was wanneer ik met mijn behandeling kon beginnen had ik natuurlijk wel interesse in de mogelijkheden dat Stepwork mij kon bieden. Nadat ik voor de derde keer bij de huisarts was geweest voor een nieuwe verwijzing, ditmaal voor de genderpoli van Stepwork, werd ik na ongeveer 3 maanden uitgenodigd voor een intakegesprek waarna ik meteen kon beginnen met de behandeling bij hen.
De behandeling dat zij aanbieden duurt minimaal 3 maanden. In deze periode heb je gesprekken met een psycholoog. Daarna is er nog een second opinion gesprek voordat je de diagnose genderdysforie kan krijgen. Het grote voordeel van het labeltje genderdysforie is dat dit de deuren opent voor de medische transitie.
Tijdens de intakegesprek was het voor de psycholoog, die de intakegesprek deed, al duidelijk dat ik genderdysforie had. Alleen mocht hij dat op dat moment niet zeggen. Dezelfde psycholoog voerde daarna ook de gesprekken met mij. Pas na de derde gesprek vertelde hij mij dat hij al na de intakegesprek overtuigd was dat ik genderdysforie heb, maar dat we de verplichte gesprekken wel af moesten maken. Hij verwachte ook dat de second opinion gesprek geen enkel probleem zou gaan worden en daar had hij volledig gelijk in.
Deskundigenverklaring
In 2018 had je nog een deskundigenverklaring nodig voordat je je naam en geslacht kon wijzigen op je geboorteakte. Wanneer de naam en geslacht op de geboorteakte was gewijzigd werd deze automatisch ook in de basisregistratie persoonsgegevens gewijzigd. Als ik me niet vergis is de deskundigenverklaring inmiddels afgeschaft en kan je zonder deze verklaring je naam en geslacht op je geboorteakte laten wijzigen in je geboortegemeente.
Dat mijn behandelaar bij Stepwork al voornemend was om mij de diagnose genderdysforie te geven bleek wel uit, naast dat hij dit al had medegedeeld, dat ik van hem in oktober 2018 mijn deskundigenverklaring kreeg. Dit was nog voordat ik een second opinion gesprek had gehad. Met deze verklaring kon ik eindelijk ook mijn naam en geslacht officieel wijzigen op mijn geboorteakte en in de basisadministratie persoonsgegevens.
Dezelfde week dat ik de deskundigenverklaring kreeg had ik al een afspraak bij mijn geboortegemeente om mijn naam en geslacht te wijzigen. Tot mijn verbazing verliep de wijziging heel snel. In ongeveer 15 tot 20 min stond ik alweer buiten met een kopie van de nieuwe geboorteakte waar de wijzigingen op was aangebracht. Ik was langer bezig met het reizen naar het gemeentehuis toe dan dat ik bij het gemeentehuis binnen heb gezeten.
Bij de gemeentehuis zeiden ze nog wel dat het een aantal dagen tot een week kon duren voordat alle wijziging in alle systemen van het Rijksoverheid en of verwante systemen was doorgevoerd. Op de website van “mijn overheid” kon ik zien wanneer de wijziging was doorgevoerd. Dit heeft tot wel bijna een week geduurd.
Nu de wijziging van mijn naam en geslacht volledig was doorgevoerd begon eigenlijk het vervelendste stukje van het wijzigen van mijn naam en geslacht. Als eerste moest ik nu een nieuwe identiteitsbewijs gaan aanvragen bij de gemeente, want de oude was natuurlijk niet meer geldig, omdat hier de oude naam en geslacht nog op stonden. Ook moest ik contact opnemen met alle instanties waar ik mee te maken had om te melden dat mijn naam en geslacht gewijzigd was. Hier ging wel redelijk veel tijd in zitten en soms was het ook heel erg frustrerend. Bij de een ging het heel gemakkelijk met een telefoontje en een ander wilde eerst de hele papierhandel zien voordat zij iets wilden wijzigen. Het heeft zeker wel een paar weken geduurd voordat alles gewijzigd was en nu nog krijg ik soms post met mijn oude naam.
Hormoon vervangende therapie (HRT)
De eerste stap in de daadwerkelijke medische transitie is het slikken, spuiten of smeren van hormonen. Dit is afhankelijk van in wat voor een transitie je zit. Van man naar vrouw heb je andere hormonen dan van vrouw naar man. Hierdoor kan de wijze van toediening bij iedereen anders zijn. Wat zij in elk geval wel doen is de hormoon huishouding zo aan passen dat het matcht met het wensgeslacht.
Eind 2018 krijg ik na mijn second opinion gesprek eindelijk officieel de diagnose genderdysforie. Tegelijk kreeg ik ook meteen groenlicht om te gaan starten met hormoon vervangende therapie. Naast dat ik de officiële papieren kreeg met de diagnose kreeg ik ook een verwijsbrief voor de endocrinoloog. Een endocrinoloog houdt zich onder andere bezig met het uitschrijven van hormonen.
In de eerste week van 2019 had ik mijn kennismakingsgesprek met de endocrinoloog. Tijdens dit gesprek werd de hemd van mijn lijf afgevraagd om te bepalen of er medische contra-indicaties zouden bestaan zodat dat ik niet zou mogen starten met het slikken van hormonen. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn en ik mocht beginnen met het slikken van oestrogenen en testosteron blokkers.
Operaties
Als transgender die in een medische transitie zit zijn er verschillende operaties die je kan ondergaan. Hieronder richt ik mij alleen op de operaties die voor een man naar vrouw transgender van toepassing zijn en waarvoor je zou kunnen kiezen om die te ondergaan.
Facial Feminization Surgery (FFS)
Ieder man heeft bepaalde kenmerken in het gezicht waardoor je kan herkennen dat het gezicht van een man is. Als transgender is dit natuurlijk heel vervelend wanneer je met je transitie klaar bent dat ze nog steeds in je gezicht kunnen zien dat je een man bent geweest. Gelukkig is hier operatief een oplossing voor. Artsen zijn met plastische chirurgie in staat om de meeste kenmerken van een mannelijke gezicht te veranderen naar vrouwelijke gezichtskenmerken. Bij de een gaat dit makkelijker en is het resultaat mooier dan bij een ander. Op dit moment zit in in de voorbereiden fase voor deze operatie en wacht ik totdat ik aan voorwaarden voldoe.
Adamsappel reductie
Mannen hebben vaak ook een grotere adamsappel dan vrouwen. Door middel van chirurgie kan deze adamsappel verkleind worden. Dit is echter alleen een zeer risicovolle operatie, want als de chirurg niet goed uitkijkt kan je je stem verliezen. Vaak wordt deze operatie in combinatie van de FFS gedaan. Gelukkig is mijn adamsappel niet echt zichtbaar, waardoor ik niet voor de keuze kwam te staan om die te verkleinen. Als ik wel voor die keuze zou hebben komen te staan dan had ik deze operatie waarschijnlijk niet laten uitvoeren vanwege de grote risico’s.
Borstvergroting
Door het slikken van vervangende hormonen krijg je in de meeste gevallen al borstgroei. Vaak is dit niet meer dan een grote A-cup of een kleine B-cup. Als je toch grotere borsten zou willen zou je kunnen kiezen voor een borstvergroting. Net als bij vrouwen wordt di voornamelijk met siliconenprotheses gedaan en heel soms met lichamelijk eigen vet.
Aan het gebruik van siliconenprotheses kleven helaas redelijk veel risico’s. Ze kunnen in de loop van tijd gaan lekken of zelfs open knappen met alle gevolgen van dien. Daarnaast moeten ze ook om de 10 tot 15 jaar vervangen worden, omdat ze dan aan het einde van hun levensduur zijn. Wat ook weer een kostbare operatie is om de protheses te laten vervangen.
Ondanks dat ik graag grotere borsten zou willen hebben. Heb ik besloten dat, door de siliconenprotheses, de risico te groot is. Hierdoor heb ik besloten deze operatie niet te laten uitvoeren. Als ik toch grotere borsten zou willen hebben dan is er nog een alternatief, namelijk buitenlichamelijke protheses die je ook vaak ziet bij vrouwen waarvan een borst is afgezet nadat zij borstkanker hebben gehad. De kosten van deze protheses zijn ongeveer te vergelijken met die van borst vergrotende operatie of zelf iets lager.
Sex Reasignment Surgery (SRS) / Geslachtsbevestigende operatie
Deze operatie wordt ook wel vaginaplastiek genoemd en dit is de operatie waarbij het geslacht daadwerkelijk wordt veranderd naar het vrouwelijke geslacht. Helaas ben ik nu nog niet zover om deze zware operatie te ondergaan. Hiervoor moet ik net als bij de FFS eerst aan de voorwaarden voldoen.
Waar sta ik nu in mijn transitie
Ik slik nu al een paar jaar hormonen en mijn lichaam is al flink veranderd. Zo heb ik minder lichaamsbeharing, mijn huid is dunner geworden, mijn gezicht is een klein beetje veranderd en ik heb borstgroei. Door de hormonen ben ik ook veel emotioneler geworden.
Ondanks dat mijn gezicht een klein beetje vrouwelijker is geworden. Ik moet wel opmerken dat ik niet echt een mannelijk gezicht had voordat ik met mijn transitie begon. Ben ik nog niet helemaal tevreden over mijn gezicht, want ik zie nog steeds teveel kenmerken dat op een mannelijk gezicht lijken.
Vorig jaar had ik daarom Stepwork gevraagd voor een verwijsbrief voor de FFS. Het duurde wel even voordat ik een verwijsbrief van hun kreeg, want zij zaten op dat moment in de voorstadia van een faillissement. Nadat ik eerst een verwijzing kreeg voor Medisch Kliniek Velsen, waar ze me niet konden helpen, kreeg ik een verwijsbrief voor het Radboud UMC.
Door de Corona gedoe vorig jaar duurde het even voordat ik een afspraak had. Begin dit jaar had ik een afspraak bij het Radboud UMC. Deze kon helaas niet doorgaan doordat ik de risico te groot vond rondom Corona.
Halverwege dit jaar kreeg ik een nieuwe afspraak bij het Radboud UMC. Nadat de chirurg mijn gezicht had gezien dacht hij dat hij mij wel zou kunnen helpen. Het gaat alleen een zware operatie worden die 6 uur zou gaan duren en uitgevoerd zou worden door twee chirurgen. Een kaakchirurg en een plastisch chirurg.
Helaas kon niet meteen de aanvraag voor de operatie gedaan worden bij de zorgverzekering. Dit komt doordat ik nog niet aan alle voorwaarden voldoe om voor deze operatie in aanmerking te komen. Wanneer ik aan de voorwaarden voldoen voor de operatie dan kan ik contact opnemen en wordt alles in werking gezet.
Dit brengt mij tot het punt waar ik nu ben. Ik ben heel druk bezig om te zorgen dat ik aan de voorwaarden ga voldoen. Volg mijn blog of deze pagina om te lezen of dit mij gaat lukken en wanneer ik onder het mes ga als ik aan alle voorwaarden voldoe, maar volg ook deze pagina of mijn blog over alles wat met transgender te maken heeft of mijn transitie.
